Άτομα με Αναπηρία

Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν μία  από τις πλέον πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, η οποία δεν λαμβάνει την απαιτούμενη προσοχή. Ζώντας όμως σε μία κοινωνία που ενδιαφέρεται για ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες και αντιτάσσεται στις κοινωνικές διακρίσεις, θεωρείται απαράδεκτο τα άτομα με ειδικές ανάγκες να περιθωριοποιούνται και να έρχονται αντιμέτωπα με ρατσιστικές συμπεριφορές.

Μια προσπάθεια προσέγγισης των ΑμεΑ, στηριζόμενη στα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελεί η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών, η οποία έχει σκοπό την αποτροπή των διακρίσεων απέναντι στα άτομα αυτά. Σύμφωνα με τη Σύμβαση αυτή η ισότητα, η αξιοπρέπεια, η αυτονομία, η ανεξαρτησία, η προσβασιμότητα και η κοινωνική ένταξη, είναι απαραίτητες για τη δυνατότητα ισότιμης ικανοποίησης των δικαιωμάτων τους. Για να διευκολυνθεί η ενσωμάτωση των ατόμων αυτών, επιβάλλεται να αλλάξει η ίδια η δομή της κοινωνίας, που αδυνατεί να αποδεχθεί την αναπηρία ως θετική διάσταση της ανθρώπινης διαφορετικότητας.

Τα ΑμεΑ συνήθως περιθωριοποιούνται, αφού τους παρέχονται ελάχιστες ευκαιρίες για εκπαίδευση, εργασία, δημιουργία οικογένειας και συμμετοχής στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Η πρόσβαση σε δημόσιες δομές και μέσα μαζικής μεταφοράς καθίσταται σε μεγάλο βαθμό αδύνατη, λόγω της έλλειψης κατάλληλων υποδομών. Οι διακρίσεις που γίνονται στο εργασιακό περιβάλλον, αποτρέπουν τα άτομα αυτά από το να εργασθούν, καθώς ο εκάστοτε εργοδότης αναζητά υπαλλήλους, οι οποίοι θα είναι γρήγοροι στη δουλειά τους. Συνεπώς, τα ΑμεΑ καταδικάζονται σε μια ζωή μη παραγωγική και συνεχώς εξαρτώνται από τους άλλους.

Η έλλειψη οργανωμένου εκπαιδευτικού συστήματος, στερεί επίσης από τους ανάπηρους το δικαίωμα συμμετοχής στη δωρεάν εκπαίδευση. Αφενός, οι σχολικές δομές δεν έχουν τις κατάλληλες υποδομές για τη προσβασιμότητα των παιδιών και αφετέρου η έλλειψη ενταξιακής εκπαίδευση απουσιάζει από τη χώρα μας. Η κατηγορία των ατόμων αυτών, έχει ανάγκη από συνεχή και δια βίου εκπαίδευση, σε συνδυασμό με ψυχολογική υποστήριξη.

Αξιοσημείωτος δε κρίνεται ο ρόλος της εκπαίδευσης και στην αντιμετώπιση των κοινωνικών διακρίσεων. Με την κατάλληλη ανθρωπιστική παιδεία, μαθαίνει ο νέος να σέβεται και να αποδέχεται το διαφορετικό και είναι σε θέση αργότερα να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ΑμεΑ. Από την άλλη, η κοινωνία οφείλει να αφουγκραστεί τις ανάγκες των ΑμεΑ, να τους επιτρέψει τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό σύνολο και να μην τους κατατάξει -από επιλογή- σε θέση εξάρτησης, περιθωριοποίησης και φτώχειας.